Stevens pass naar Snoqualmie

De eerste dag gelift van Leavensworth naar Stevens pass. Werd gelukkig na 10 minuten al opgepikt.

Toen de eerste dag maar rustig aan gedaan en ongeveer 8 mijl gelopen om mijn been nog wat te ontzien. Hij was nog zeker geen 100% en ook nog wat opgezwollen.

Gelukkig bijna geen sneeuw meer. En mijn nieuwe schoenen doen het erg goed. Doordat ze lichter zijn ook beter voor mijn been.

Ook bij doorwadingen erg handig want ze zijn na twee uur lopen weer droog. Vooral handig als ze de brug vergeten te bouwen.

De uitzichten blijven fantastisch!

Die witte berg op de achtergrond in Mount Reinier.

En ander verhaal zijn de muggen. Dit hebben exponentieel toe in aantallen, vooral ochtend en avond. Even lekker zitten is er niet bij, na 5 minuten wordt je al gek en loop je snel door. Haalt de lol er wel een beetje vanaf....

Tel de muggen.

Ontbijt en diner doen we voortaan IN de tent.

De NOBO hikers die ik tegen kom zeggen dat het alleen nog maar erger wordt...

Ook de temperatuur speelt me parten. Het is al dagen met dan 30 graden en ik ga niet goed in de warmte. Met een dosis ORS ben ik maar weer eens op gewezen.

De komende dagen blijft het weer zo.

Aangekomen in Snoqualmie wees een mede hiker mij op het Washington Alpine Club hostel. Dus eerst maar even boodschappen gedaan.

En toen een welverdiende en broodnodige douche. Vervolgens mijn tas klaarmaken voor de komende 100 mijl naar White pass. Ik neem voor 6 á 7 dagen eten mee.

En nog wat andere spullen...

De afgelopen dagen heb ik tussen de 15 en 20 mijl per dag gelopen. De komende 100 mijl zijn minder hoogte meters dus ik hoop gemiddeld 20 mijl per dag te lopen.

We gaan het zien!

dan toch dat scheenbeen...

Vanochtend vol goede moed ontbeten en de was gedaan. Maar tijdens het heb een weer lopen voelde mijn scheenbeen toch nog niet goed...

Na veel wikken en wegen toch besloten om nog een nachtje in Leavensworth te verblijven. Mijlen maken zou echt nog niet gaan. 

Omdat de meeste sneeuw toch wel minder moet worden ook gelijk maar besloten om nieuwe lichtere schoenen aan te schaffen. Is ook wat beter voor mijn scheenbeen.

Verder heb ik de dag gevuld met rust en kan ik zeggen dat ik nu expert ben in het zoeken naar goud in de Klondike. 

En weer braadworst natuurlijk 🌭🇩🇪.

Morgen dus eind van de ochtend liften naar Stevens pass en langzaam opbouwen. Ik heb iig genoeg eten bij om het rustig aan te doen.

Gear aanpassingen en re-supply

Vandaag in Leavensworth dus wat uurtjes om kwa eten en spullen weer op orde te komen.

Eten

Het volgende stuk is ongeveer 70 mijl. Dat zou dus 5 dagen zijn. Daar is mijn re-supply box die ik in Stevens pass heb opgehaald ook op berekend. Maar gezien de ervaringen in het vorige stuk heb ik dit toch maar uitgebreid naar 7 dagen. En 2 snacks per dag ipv 1. 

Past niet allemaal in de bear-canister maar ik heb het wel nodig. Ik merkte in de douche al dat ik ben afgevallen.

Gear

Om toch wat gewicht te minderen heb ik ook een nieuw slaap matje gekocht. Mijn pickel wilde ik wegsturen maar het postkantoor heeft geen doos die groot genoeg is. Dus die gaat nog even mee.

Mijn oordopjes voor muziek waren vlak voor Stehekin al gesneuveld... Daar dus ook nieuwe voor gekocht.

In de voorbereiding las ik al dat town-time duur kan zijn. En dat klopt. In de laatste uirtjes toch weer enkele honderden dollars armer..

Zometeen maar even The boys bij kijken op Amazon prime, morgen nog even de was doen en dan weer snel het trail op!

💸💸

Het weer blijft goed... Misschien zelfs iets té goed...

 

Leavensworth

Even een nachtje met een echte douche, en echt bed en echt eten. Leavensworth dus.

Met vier andere PCT hikers erheen gelift en een boek geboekt. Savonds lekker een braatwurst eten aan een lange tafel met een liter Hefe Weizen... Ja, want blijkbaar is Leavensworth en kopie van het Duitse Beieren...!

Ik dacht met mijn American movie mind aan Leavensworth prison... Maar dat is blijkbaar in Kansas.

Het schijnt hier zelfs wet te zijn dat je huis/gebouw in Beierse stijl wordt gebouwd. Erg apart.

Van Stehekin naar Stevens pass

Na een douche en een wasbeurt voor mijn kleren was het restaurant in Stehekin gelukkig open!

Tijd voor een burger dus!

Mijn tas gevuld met zes dagen eten. Het is in totaal 97 mijl naar Stevens pass, dus dat moet voldoende zijn. 🤔

Vervolgens gingen we met het shuttle busje weer omhoog vanuit Stehekin naar High bridge, waar we de trail weer beginnen. Eerst nog even langs de Stehekin backery geweest voor een snack en een broodje die als diner ging dienen.

Onderweg komen we veel blowdowns tegen (omgewaaide bomen). Dat zitten echt serieuze jongens bij. Regelmatig is het klimmen en klauteren om er langs te komen.

De eerste nacht kampeer ik in het bos. Helaas laat ik mij bezwete bandana buiten hangen. Snachts wordt ik gewerkt door een hert die hem op staat te eten. Resultaat: bandana vol met gaten.

Als er verder de bergen in gaan blijven de uitzichten geweldig. Al komt er wel meer en meer sneeuw.

De komende drie dagen gaan we elke dag ongeveer 1000 meter omhoog en ook weer naar beneden. En dat in sneeuw in ongeveer 70% van de tijd. Ontzettend zwaar. En belangrijker nog, erg tijdrovend. 

Het weer body op één dag na goed. Een ochtend staan er met regen op en hebben we veel mist onderweg.

Helaas loop ik ook nog een blessure op aan mijn linker scheenbeen. Pijnlijk met afdalen. Met wat sporttape lijk ik het wat te kunnen dempen.

Hierdoor gaat het tempo nog verder omlaag en besluit ik zelfs voor de zekerheid maar vast wat eten te gaan sparen. Dus halve maaltijden. 😩

Het navigeren in de sneeuw blijkt ook soms erg lastig. Ben nog steeds erg blij met mijn Garmin horloge met kaarten er op. 🙏

Deze heeft mij al regelmatig gered van lange zoektochten naar de trail onder de sneeuw.

Ook die heeft stroom nodig natuurlijk.

Maar met nog net voldoende eten en nog 10 mijl te gaan kom ik aan bij Lake Janus. Hier dus even tijd om mezelf te wassen (was er ook al een tijdje bij ingeschoten) en bij te komen voor het laatste stuk.

De volgende dag gaan de laatste 10 mijl eenvoudig voorbij en om 11 uur kom ik aan bij Stevens pass. Ook hier wacht mijn pakketje op me.

Plan is nu om een nachtje in Leavensworth te verblijven om even goed op te laden en weer eten in te slaan, dit keer wat ruimer. 

Harts pass naar Stehekin

Met zes dagen eten in mijn rugtas vertrek ik vanuit Harts pass naar Stehekin. Op een hoogte van ongeveer zes duizend voet lopen we regelmatig die de sneeuw. Maar het gaat redelijk geleidelijk. James en Lizzy slapen uit en ik loop alleen verder. Ik heb een korte dag gepland maar besluit na de lunch toch een flink stuk van de klim van morgen te doen. En sterke helling vol met watervallen, sneeuw velden en een pad wat niet te volgen is.

Redelijk dood kom ik aan op Methow pass. Geen water dus sneeuw smelten voor het avondeten en ontbijt. De volgende dag is lopen op hoogte en door de sneeuw. 

Opgevolgd door een afdaling waarbij ik weer blij ben met de GPS kaarten op mijn horloge. Aangekomen op Rainy pass vier ik mijn overwinning van de sneeuw met Skittels.

Onderweg kom ik regelmatig beren poep tegen.... Gelukkig nog geen beren. Ik betrap mezelf erop dat ik wel hardop ga zingen en praten...😁

Na een redelijk rustige dag kom ik aan in Stehekin wat mijn voedsel pakket op mij wacht bij het postkantoor.

Het restaurant blijkt dicht door brand.....

Maar als ik me omdraai zie ik een groep bekende hikers vanuit het eerste hostel. We drinken wat biertjes en zwemmen in het meer (=koud).

De rest van de dag even bijkomen, mijn tas op orde brengen en morgen middag ga ik weer verder.

De eerste 90 mijlen zitten er op!

De komende zes tot zeven dagen naar Stevens pass! Mijn Garmin InReach zegt dat het weer goed blijft.

Officieel van start op de PCT

Na mijn naam in het logboek op de Northern Terminus te hebben gezet ga ik officieel van start.

 Weer 33 mijl terug naar Harts pass dus...

Weer door de sneeuw en over de passen. Maar gelukkig nog goed weer.

Na twee lange dagen ben ik weer terug op Harts pass wat mijn voedsel op mij wacht.

Vol goede moed vertrek ik met twee andere hikers richting Mexico!

Ok eerst Stehekin maar eens halen! 😀

Harts pass naar Northern Terminus

Vandaag gaat het dan eindelijk beginnen! Rond negen uur stappen we met zeven man bij Dan en zijn maat in de auto.

Onderweg stoppen we nog even om van het uitzicht te genieten.

De rit naar Harts pass duurt ongeveer drie uur, twee naar Mazama en dan nog een stuk off-road omhoog naar Harts pass.

Eenmaal aangekomen nemen we afscheid van Dan en stoppen onze voedsel pakketten in de beer-proof kasten voor de terugweg.

Rond twee uur gaan we van start. Ik heb met twee dames afgesproken op een kampeerplek ongeveer 8 km verderop. Eerst even rustig inkomen.

Ik kom er rond vijf uur aan een zet vlug mijn tent op want het lijkt te gaan regenen. De dames komen later in de regen aan.

De volgende dag spreken we weer een kampeerplek af op 16 km en ik schiet voorruit. Door de vele sneeuw is het pad moeilijk te volgen. 

Maar al snel kom ik in het bos wat de sneeuw wat afneemt. 

Ik kom eind drie uur aan op de afgesproken plek en zet mijn tent op. Helaas redden de dames het toch niet. Dus de volgende dag ga ik alleen verder over de gevreesde Rock pass en Woody pass. Dit stuk heeft de meeste hikers tot nu toe doen terugkeren.

  Inderdaad erg veel sneeuw en een paar sketchy stukjes. Ben blij dat ik mijn pickel en spikes mee heb. Na een lange dag kom ik dan toch aan bij de Northern Terminus!

Hoezee! Mijn avontuur is nu officieel begonnen!